Lutowiska 0 Opinie
Otryt jest pasmem górskim wspartym od południa o dolinę Sanu, a od północy o dolinę Głuchego. Wschodnia część Otrytu sięga Smolnika, zaś na zachodzie Zalewu Solińskiego. Otryt ciągnie się równoleżnikowo, prostym masywem o długości ok. 18 km. Wschodnia część jest najwyższa i w tym rejonie znajduje się najwyższy szczyt Otrytu - Trohaniec (939 mn.p.m.), natomiast w kierunku zachodnim łagodnie opada ku Zalewowi Solińskiemu, gdzie nad przełomem Sanu, tuż przed jego ujściem do jeziora, wznosi się szczyt Tabor (712 m n.p.m.). Na Otrycie jest bardzo mało miejsc widokowych, ponieważ góry te porośnięte są prawie w całości starym lasem bukowo-jodłowym z domieszką świerku, jaworu i sosny. Południowe stoki Otrytu schodzące do doliny Sanu są bardzo strome, natomiast północne nieco łagodniejsze. Wokół pasma górskiego ciągnie się droga stokowa, dostępna jedynie dla pieszych lub rowerzystów.
Po II wojnie światowej część Otrytu znajdowała się w granicach ZSRR, dopiero w 1951 roku, w wyniku zmiany przebiegu granicy, Otryt w całości znalazł się znów na terenie Polski. Przez wiele lat uznawano pasmo Otrytu za najdziksze ostępy Bieszczadów. Był to okres, kiedy łatwiej było tam spotkać niedźwiedzia czy wilka, niż człowieka. Niektórzy twierdzą, że na Otrycie występują anomalie magnetyczne, które powodują, że łatwo zgubić kierunek wędrówki wśród przepastnych lasów.
Na szczycie Otryt Wyżny (896 m n.p.m.), w latach 70. studenci socjologii z Warszawy zbudowali Dom Pracy Twórczej, który nazwano Chatą Socjologa. W latach 90. Chata Socjologa stała się schroniskiem studenckim. Brak prądu i wody, konieczność przynoszenia prowiantu na górę stwarzało spartańskie warunki. W 2003 roku Chata Socjologa spłonęła, ale szybko postanowiono ją odbudować. Uroczystego otwarcia dokonano w 2005 roku. Jest to jedyne schronisko na Otrycie.
Na południowym stoku Otrytu stworzono rezerwat przyrody "Hulskie im. Stefana Myczkowskiego" - nazwa pochodzi od pobliskiego szczytu Hulskie (846 m n.p.m.). Celem ochrony jest zachowanie pierwotnego lasu bukowego i bukowo-jodłowego z domieszką jawora. Potężne, stare drzewa z ogromnymi koronami zasłaniają dostęp światła, przez co panuje tu półmrok, nadający tajemniczości temu miejscu. Niedostępne puszczańskie parowy, które niekiedy są korytami strumieni lud ich źródliskami, dodają grozy i dzikości tym górom.
W okolicach rezerwatu Hulskie można czasami spotkać zwierzęta charakterystyczne dla Bieszczadów: rysia, żbika, wilka,dostojnego jelenia karpackiego czy niedźwiedzia. Nad Otrytem często szybuje orzeł przedni, orlik, jastrząb lub trzmielojad. W masywie Otrytu znajdują się opuszczone retorty do wypału węgla drzewnego oraz nieużywany już kamieniołom.
Pasmo Otrytu znajduje się na terenie Parku Krajobrazowego Dolina Sanu, który wraz z Bieszczadzkim Parkiem Narodowym, Ciśniańsko-Welińskim Parkiem Krajobrazowym, rezerwatem "Stużyca" po stronie ukraińskiej i Parkiem Narodowym Połoniny po stronie słowackiej, tworzą Międzynarodowy Rezerwat Biosfery "Karpaty Wschodnie", powołany do istnienia przez UNESCO w 1993 roku.
Na Otryt można się dostać z: Lutowisk, Smolnika, Dwernika, Chmiela, Sękowca, Polany lub z Rajskiego przez most na Sanie.