Kocioł Szrenicki

Opis

Nisze niwalne i kotły polodowcowe powstały dzięki zaleganiu przez dłuższy czas zlodowaciałej pokrywy śnieżnej. Proces tworzenia się nisz niwalnych i kotłów polodowcowych przebiegał podczas ostatniego zlodowacenia. Śniegu było wówczas na tyle dużo, że nie topniał w ciągu lata, lecz zamieniał się w firn, czyli tzw. śnieg ziarnisty, który pod wpływem wielokrotnego podtapiania i zamarzania tworzył coraz większe ziarna. Ziarna te przekształcały się w coraz twardszą i bardziej zbitą masę.

Nisze niwalne są słabiej wykształconymi kotłami. Posiadają z trzech stron strome ściany, ale nie posiadają rygla skalnego z czwartej strony i nie przekształciły się w cyrk lodowcowy, czyli nie utworzyły zagłębienia, w którym po ustąpieniu lodowca tworzyłyby się jeziorka cyrkowe.

Kocioł Szrenicki znajduje się na północnej stronie Grzbietu Śląskiego, między Szrenicą, Sokolnikiem i Łabskim Szczytem.

Do dziś w Kotle Szrenickim śnieg utrzymuje się do lata. Mokre dno i zbocza leżące na wysokości 1200 - 1300 m n.p.m. są obszarem źródliskowym dla wielu drobnych potoków, będących dopływami Szrenickiego Potoku.

Szrenicki Kocioł objęty jest ścisłą ochroną rezerwatową w Karkonoskim Parku Narodowym. Jest on obszarem podmokłym, zatorfionym, którego zbocza porośnięte są płatami kosodrzewiny. Dolne partie kotła porasta paprociowy wariant górnoreglowego boru świerkowego, w którym głównym gatunkiem runa jest wietlica alpejska, osiągająca wysokość do 2 metrów.

W rejonie Kotła Szrenickiego występują również, charakterystyczne dla karkonoskiej strefy regla górnego, torfowiska przejściowe, zwane stokowymi lub wiszącymi - z uwagi na ich położenie na nachylonych stokach. Na torfowiskach tych występuje charakterystyczny typ roślinności. Jest to: turzyca gwiazdkowata i dziobkowata, wełnianka wąskolistna, fiołek błotny, czy niebielistka trwała.

Górną krawędzią Szrenickiego Kotła biegnie zielony szlak turystyczny z Hali Szrenickiej do rezerwatu "Śnieżne Kotły" - zwany Mokrą Drogą.